Από τον Άγγελο Πετρουλάκη
Ο δρόμος του δεν υπήρξε εύκολος και οι προσπάθειές του συχνά ξεπερνούσαν το μέτρο τού εφικτού. Ξεκινώντας από την αιματοβαμμένη Κύπρο το 1983, όλα τα όνειρά του τα επικέντρωσε σ’ έναν στόχο: Την Ιατρική.
Αργότερα, ως ιατρός ερωτεύθηκε τη Νευρολογία, έναν δύσκολο χώρο, στον οποίο η έρευνα ακόμα έχει να εξιχνιάσει πολλά.
Πριν λίγους μήνες εξελέγη Πρόεδρος της Ιατρικής Σχολής, συγκεντρώνοντας την εμπιστοσύνη και των συναδέλφων του.
Ούτως ή άλλως την εμπιστοσύνη των ασθενών του την είχε κερδίσει…
Ο Γιώργος Χατζηγεωργίου ανήκει στους γιατρούς που όντως περνούν απαρατήρητοι, άσχετα αν ανήκουν στη βαθμίδα των Καθηγητών και μάλιστα των γιατρών με διεθνή ακτινοβολία. Άπειρες οι συμμετοχές του σε διεθνή συνέδρια, αμέτρητες οι ανακοινώσεις του. Το ήθος του άμεμπτο. Οι ασθενείς του τον λατρεύουν. Ξέρουν πως έχουν έναν μεγάλο συν-μαχητή και σύμμαχο στον αγώνα τους κατά τη νόσο Πάρκινσον, ή τη Σκλήρυνση κατά Πλάκας, ή άλλες ιδιαίτερα σοβαρές ασθένειες. Ο εγκέφαλος που αντιμετωπίζει χρόνια προβλήματα εξ αιτίας αυτών των νοσημάτων, είναι ο χώρος του. Και τα νεύρα που διατρέχουν ολόκληρο το σώμα και το κινούν, και το κάνουν να αισθάνεται…
Γεννήθηκε το 1963 στο χωριό Παλαιομέτοχο Λευκωσίας. Το 1983 φτάνει στην Αθήνα για σπουδές στην Ιατρική. Αποφοιτά το 1989 με άριστα. Μετά την απόκτηση της ειδικότητας μετεκπαιδεύτηκε σε δυο κορυφαία ερευνητικά κέντρα, στο Μιλάνο (“Centro Dino Ferrari”) και στο Columbia της Νέας Υόρκης σε θέματα Νευρογενετικής και Νευρομυϊκών Νοσημάτων. Το 1999 έρχεται στη Λάρισα ως Λέκτορας Νευρολογίας Ιατρικού Τμήματος Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και διαδοχικά ανεβαίνει όλες τις βαθμίδες. Το 2012 εξελέγη Καθηγητής. Από το 2013 είναι Διευθυντής Πανεπιστημιακής Νευρολογικής Κλινικής Π.Γ.Ν. Λάρισας.
Πρόσφατα εξελέγη από τους πανεπιστημιακούς δασκάλους Πρόεδρος της Ιατρικής Σχολής. Σημαντικότατη, επίσης, είναι η εκλογή του ως εκπροσώπου της Ελλάδας στην Παγκόσμια Ομοσπονδία Νευρολογίας.
Φροντίζει να περνά απαρατήρητος, παρά τις περγαμηνές του και την καταξίωσή του και ως γιατρός και ως Καθηγητής στην Ιατρική Σχολή. Δεν μιλά για τον εαυτό του, παρά μονάχα για τον δρόμο που έχει μπροστά της η έρευνα στην προσπάθειά της να αντιμετωπίσει άλυτα γνωστά νοσήματα, αλλά και άλλα άγνωστα. Κι ενώ ο ίδιος σιωπά, μιλούν γι’ αυτόν οι γύρω του: «Εργατικός», «φιλότιμος», «σεμνός», «συνεπής», «ακέραιος»… Χαρακτηρισμοί τιμητικοί που σχηματίζουν ένα πορτρέτο ανθρώπου που κάνει υπερήφανη την πανεπιστημιακή κοινότητα…
