Φωτ. Λεωνίδας Τζέκας
Γεννήθηκε το 1961, στις Γεωργανάδες Τρικάλων και από το 1966, παιδάκι ακόμα, έγινε δημότης Λαρισαίων. Αποφοίτησε από το 2ο Λύκειο Αρρένων το 1978. Σπούδασε Βιολογία στην Reims της Γαλλίας το 1979 και συνέχισε τις σπουδές του στην Κατάνια της Ιταλίας αποφοιτώντας από το τμήμα της Φαρμακευτικής το 1988. Το Σεπτέμβριο του 1990 έγινε μέλος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Λάρισας ιδρύοντας το φαρμακείο του στην οδό Κενταύρων.
Το ενδιαφέρον του για τα κοινά ξεκίνησε από τα φοιτητικά του χρόνια στην Ιταλία, και φυσικά συνεχίστηκε και στην επαγγελματική του ζωή, με τη συμμετοχή του ως εκλεγμένο μέλος στο Δ.Σ. του Φαρμακευτικού Συλλόγου Λάρισας (Φ.Σ.Λ.) από το 1993. Συγχρόνως, εκλέχτηκε αντιπρόσωπος και εκλέκτορας του Φ.Σ.Λ στον Πανελλήνιο Φαρμακευτικό Σύλλογο, θέση που διατηρεί ως και σήμερα. Παράλληλα το 1992 έγινε μέλος του Προμηθευτικού Συνεταιρισμού Φαρμακοποιών Λάρισας και από το 1996 εκλέγεται και υπηρετεί σε διάφορες θέσεις του Δ.Σ. Τον Απρίλιο του 2018 ανέλαβε την προεδρία του Συνεταιρισμού, από την οποία έως και σήμερα προσφέρει τις υπηρεσίες του στον φαρμακευτικό χώρο της πόλης του. Τέλος από το 2019 είναι εκλεγμένο μέλος του Δ.Σ. της Συνεταιριστικής Τράπεζας Θεσσαλίας.
«Το επιχειρείν είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητάς μου. Δουλεύοντας από τα νεανικά μου χρόνια σε εποχικές εργασίες στην Ελλάδα και τη Γαλλία, έμαθα από νωρίς να εκτιμώ την αξία της εργασίας, να κατανοώ τους νόμους και τις ανάγκες της. Ένα από πρώτα επιχειρηματικά μου βήματα, μετά την έναρξη λειτουργίας του φαρμακείου μου, ήταν, η ίδρυση εταιρίας διαμεσολάβησης εμπορίας αντιγράφων φαρμάκων από την Ελλάδα προς χώρες εκτός Ευρωπαϊκής κοινότητας. Αργότερα εμπλούτισα τις εμπειρίες μου στο επιχειρείν, συμμετέχοντας σε εμπορικές δραστηριότητες σε καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος – εστίασης μέσα στην πόλη μου» δηλώνει στο περιοδικό «ΠΡΟΣΩΠΑ».
«Σε όλη αυτή την επαγγελματική μου δραστηριότητα υπάρχει πάντα η παράμετρος άνθρωπος. Οι δικοί μου, άνθρωποι, η οικογένεια στην οποία ανατράφηκα, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μου, οι φίλοι των μαθητικών και φοιτητικών χρόνων, οι μετέπειτα φίλοι και συνεργάτες μου, έχουν διαμορφώσει τον άνθρωπο Δημήτρη. Αυτόν που ολοκληρώθηκε με την οικογένεια που δημιούργησα με τη συνοδοιπόρο και σύζυγό μου Στυλιανή Μήλιου, και τις κόρες μου Ελένη και Άλκηστις, οι οποίες θα αποτελούν και τη διαδοχή στο επάγγελμά μου» επισημαίνει και προσθέτει:
«Και καταλύτης όλων ο πολιτισμός των ανθρώπων και της πόλης τους. Μεγάλωσα σε καιρούς που η γειτονιά και η πόλη μου ήταν μια μεγάλη αγκαλιά, τα σπίτια με τα παράθυρα ανοιχτά, μοιρασμένη χαρά διπλή χαρά -μοιρασμένη λύπη μισή λύπη, χωρίς κλειδιά στις πόρτες και στις καρδιές. Έμαθα να αγαπώ τον τόπο μου και τον πολιτισμό του και έκανα το ίδιο και σε κάθε τόπο που έζησα. Τους ανθρώπους και τα έθιμά τους στους τρύγους της Γαλλίας, τη μουσική με κιθάρα και τραγούδια στην Ιταλία, τη γλώσσα, την ιστορία, τα ήθη και τις αξίες τους. Και μετά με την γυναίκα και τα παιδιά μου, αγάπησα τα πολιτιστικά μνημεία αρχαία και σύγχρονα της Λάρισάς μας και κάθε τόπου που βρεθήκαμε.
Το κλειδί για να ξεκλειδώσεις τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων είναι ο πολιτισμός. Από τη θέση μου σαν πρόεδρος του ΠΡΟ.ΣΥ.Φ.ΛΑ υλοποίησα πολλές δράσεις υποστήριξης των πολιτιστικών θεσμών της πόλης μας, πραγματοποιώντας σεμινάρια, εκδηλώσεις, χορηγίες και ξεναγήσεις γνωριμίας στους χώρους της νέας Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Λάρισας «Κωνσταντίνος Κούμας», στο ιδιαίτερο Μουσείο Σιτηρών και Αλεύρων στον επιβλητικό Μύλο του Παπά, στην μοναδική Δημοτική Πινακοθήκη -Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα, στο εκπληκτικό Διαχρονικό Μουσείο, και στο θρυλικό και απόλυτα ταυτισμένο με τη ψυχή της πόλης μας Θεσσαλικό Θέατρο».
«Το φάρμακο γιατρεύει το σώμα και την ψυχή του ανθρώπου, όμως χωρίς την συμβολή του πολιτισμού και της τέχνης, το έργο της ίασης δεν ολοκληρώνεται. Ο φαρμακοποιός πρέπει να στέκεται δίπλα στον κάθε άνθρωπο με ευθύνη και επιστημονική γνώση. Η προσφορά του φαρμακείου θα πρέπει να είναι η παροχή πρωτοβάθμιας περίθαλψης σε συνδυασμό με την κοινωνική του ευαισθησία και το πολιτιστικό του αποτύπωμα. Όλα αυτά γίνονται επιτακτική ανάγκη, την οποία όλοι εμείς οι «απλοί» φαρμακοποιοί του συνταξιούχου, του πάσχοντος, του χειμαζόμενου ανθρώπου, τούτο τον καιρό, πρέπει να υπηρετήσουμε» σημειώνει ο κ. Μιχαήλ.
