Ο Μάριος Καμπίσιος γεννήθηκε στη Λάρισα στις αρχές του ’90. Εδώ έζησε τα πρώτα του χρόνια, μέχρι που οι σπουδές του ως Μηχανικός Περιβάλλοντος τον οδήγησαν στη γοητευτική Ξάνθη, μια πόλη που για εκείνον δεν έγινε απλώς τόπος φοίτησης, αλλά σημείο καμπής. Ένα απρόσμενο περιστατικό με έναν τραυματισμό στο γόνατο, στη διάρκεια ενός παιχνιδιού μπάσκετ, λειτούργησε ως αφετηρία για να ξαναβρεί την παλιά του αγάπη για το ποδήλατο, καθώς έπρεπε να γυμνάσει το πόδι του. Όσα ξεκίνησαν ως θεραπεία και ανάγκη σύντομα μετατράπηκαν σε τρόπο ζωής.
Η Ξάνθη, με το βουνό της μόλις λίγα λεπτά από το κέντρο, του πρόσφερε τον πρώτο χώρο εξερεύνησης. Εκεί δοκίμασε αντοχές, νίκησε κόπωση, άλλαξε ρυθμούς και ανακάλυψε τον εαυτό του μέσα από την κίνηση. «Γενικότερα με το ποδήλατο ασχολούμουν από μικρός, κυρίως με το bmx αρχικά αλλά και αργότερα ως βασικό μεταφορικό μέσο (μεγάλωσα στην Λάρισα γαρ)», υπογραμμίζει. Ένα τυχαίο αντάμωμα με δυο ποδηλάτες, ταξιδευτές στην κεντρική πλατεία της Ξάνθης, άναψε μέσα του μια σπίθα· η λέξη “Ασία”, που άκουσε από τα χείλη τους, έγινε επιθυμία, στόχος, προορισμός.
Από εκεί και πέρα, οι διαδρομές μεγάλωσαν. Ταξίδεψε σε νησιά του Αιγαίου, διέσχισε τα Βαλκάνια από τη Βενετία μέχρι την Ελλάδα, περιηγήθηκε στις Outer Hebrides της Σκωτίας που μεταφέρθηκε στο μεταξύ για το μεταπτυχιακό του. Ο ίδιος τονίζει μιλώντας στη larissanet:
«Με το τέλος του μεταπτυχιακού μου, και αφότου συνέβησαν πολλά αρνητικά συμβάντα στην ζωή μου με απώλεια ανθρώπων κλπ, θέλησα να πάρω λίγο χρόνο και να μην ξεκινήσω αμέσως την καριέρα μου. Έτσι ξεκίνησα από το Λονδίνο και γύρισα στην Ελλάδα μέσα σε διάστημα 3.5 μηνών, και αφότου επισκέφθηκα όλες σχεδόν τις χώρες των Βαλκανίων και των παραλίων της Τουρκίας, καταλήγοντας στην Κω, Ρόδο και Κρήτη προτού επιστρέψω σπίτι μου για τα Χριστούγεννα.
Στην διαδρομή ωστόσο, μη έχοντας λεφτά ούτε για σαμπρέλες, έκανα αίτηση για δουλειά, από ένα υπολογιστή σε Hostel στο Βελιγράδι, και 3 μέρες αφότου επέστρεψα Ελλάδα με πήραν τηλέφωνο και έκανα την πρώτη μου συνέντευξη. Λίγο ότι ήμουν χαλαρός και χαμογελαστός, λίγο τα θετικά vibes με πήραν στην δουλειά και ξεκίνησα να δουλεύω στο επάγγελμα.
Όλα μου τα Σαββατοκύριακα, διακοπές κλπ με το ποδήλατο, να αλωνίζω τα βουνά και τα νησιά της Ελλάδας, καθώς λόγω Covid δεν ήταν η καλύτερη εποχή για ταξίδια στο εξωτερικό. Και εκεί που τελειώνει ο Covid, μερικές αλλαγές στη δουλειά και στη ζωή με βρίσκει πάλι η διάθεση να βγω στον δρόμο. Ξεκινάω από Ελλάδα και φτάνω μέχρι την Πορτογαλία, από εκεί αεροπλάνο για Σκανδιναβία. Μετά δεν υπήρχε στοπ, Μαρόκο, μετά Ισραήλ-Παλαιστίνη-Ιορδανία, μετά Κεντρική Ασία (Κιργιστάν-Τατζικιστάν-Ουζμπεκιστάν) και λίγο Ελλάδα στα ενδιάμεσα να δω γονείς και φίλους και να κάνω ένα διάλειμμα. Χρειάζεται το διάλειμμα, να ανασυγκροτείσαι τόσο πρακτικά αλλά και ψυχολογικά. Συνέχεια με ένα καταπληκτικό ταξίδι στα ορεινά Βαλκάνια, Κρήτη και από κει Ταϊλάνδη και Λάος. Μεγάλες αλλαγές, γρήγορες, αλλά ταυτόχρονα με διαλείμματα, να αφουγκραστώ τι μου γίνεται».
Στα χρόνια που ακολούθησαν, το ποδήλατο έγινε λοιπόν για τον Μάριο τρόπος αντίληψης του κόσμου. «Και κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα, επιστροφή και πάλι στην δουλειά σαν Μηχανικός Περιβάλλοντος, και με ταξίδια στις διακοπές μου. Αυτή την χρονιά ξεκίνησα τα ταξίδια μου στην Αφρική, με την Ναμίμπια και τώρα ακολουθεί ταξίδι στις Ρουάντα και Ουγκάντα».
Παράλληλα, επιστρέφει πίσω στην Ελλάδα και εργάζεται ως Μηχανικός Περιβάλλοντος, συνδυάζοντας την επιστημονική του πορεία με τη βαθιά του ανάγκη για εξερεύνηση. Ο ίδιος, μιλώντας για τον τρόπο που βιώνει πλέον την Ελλάδα και κάθε τόπο που τον φιλοξενεί, αναφέρει:
«Οι πόλεις και τα τοπία που περνάω μοιάζουν με ανθρώπους που συνδέθηκα μαζί τους. Άλλους τους γνώρισα φευγαλέα, άλλους πιο βαθιά. Κάποιους τους άφησα πίσω, άλλους θέλω να τους ξαναδώ.
Η Λάρισα, η Ξάνθη, τα νησιά, τα βουνά, οι άγνωστοι δρόμοι της Ασίας και της Αφρικής, όλοι τους με διαμόρφωσαν λίγο–λίγο. Είναι φορές που απομακρύνομαι, ταξιδεύω μήνες, αλλά πάντα κάτι με τραβάει πίσω. Κι εκεί, ανάμεσα στην επιστροφή και την αναχώρηση, βρίσκω την ισορροπία μου. Γιατί για να είμαι αποδοτικός, πρέπει πρώτα να είμαι ευτυχισμένος· και η ευτυχία μου βρίσκεται στον δρόμο. Υπάρχει αποδοχή, αποδοχή αρχικά απ’ τους γονείς, φίλους και συγγενείς που πλέον δεν πιστεύουν ότι είναι “μια λόξα νεανική”, αλλά και από τους εργοδότες».
Λάμπρος Αναγνωστόπουλος
