Για τον Κώστα Τσιάνο έγραψα πρώτη φορά όταν τελείωνε το 1975. Δυο – τρεις μέρες πριν, τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, οι Λαρισαίοι είχαμε παρακολουθήσει την πρεμιέρα τού έργου «Αυλή των θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλη. Ήταν το πρώτο έργο με το οποίο ξεκίνησε την πορεία του το θέατρό μας. Ακριβώς πριν 42 χρόνια. Ανάμεσα σ’ εκείνη την ομάδα των πρωτοπόρων και ο Κώστας Τσιάνος. Ήταν σ’ εκείνη την ονειροπόλα «ομάδα» που επέστρεψε στη γενέτειρα Λάρισα με σκοπό να μεταφέρει το Θέατρο εκτός Αθηνών. Τότε ήταν 33 χρονών…
Τα Χριστούγεννα του 2017 δεν τον βρίσκουν καλλιτεχνικό διευθυντή∙ τον βρίσκουν όμως παρόντα στα θεατρικά δρώμενα της πόλης. Πάντα με το δικό του μελαγχολικό χαμόγελο. Είναι ο μεγάλος, δικός μας, θεατράνθρωπος. Που έκανε πολλά και οραματίστηκε ακόμα περισσότερα.
Η αφετηρία της πορείας του ως σκηνοθέτη ξεκινά ουσιαστικά το 1981. Δρόμος μακρύς, δύσκολος, συνεπής. Τότε, το καλοκαίρι τού 1981, σκηνοθετεί για το Θ.Θ. το θρυλικό «Φον Δημητράκης» του Δημήτρη Ψαθά.
Το 1988 έρχεται η μεγάλη στιγμή.
Η «Ηλέκτρα» του Ευριπίδη διδάσκεται στο μικρό αρχαίο θέατρο της πόλης, που ζωντανεύει μετά από δυο χιλιάδες περίπου χρόνια. Η «Ηλέκτρα» ανατρέπει και ανατρέπεται. «Γίνεται» δική μας, μια καραγκούνα τού θεσσαλικού κάμπου που αποθεώνει τον όρο «Τραγωδία».
Την επόμενη χρονιά η «Ηλέκτρα» πάει στην Επίδαυρο και «υποχρεώνει» το πανελλήνιο να υποκλιθεί στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Λάρισας.
Η πορεία του Κώστα απογειώνεται. Με γνώση και συνείδηση προχωρά σ’ έναν ανήφορο που του χαρίζει πολλές κορυφές.
Αυτές τις μέρες θα παρακολουθήσουμε ακόμα ένα έργο του. Και το καλοκαίρι θα τον δούμε ξανά στην Επίδαυρο. Ακούραστος, πεισματάρης. Σαν να ξεκινά τώρα. Σαν να μην έχει πίσω του τη φωτεινή πορεία του. Να μας χαρίζει τα ανεκτίμητα.
Αλλά και πολλοί από τους συμπολίτες χαρίζουν σ’ αυτόν κάτι ανεκτίμητο: Το θαυμασμό τους και τη λατρεία τους.
Από τον Άγγελο Πετρουλάκη
