Η Βασιλική Μάνδαλου γεννήθηκε στη Λάρισα. Είναι φιλόλογος, συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και μεταπτυχιακές σπουδές (μαθησιακές δυσκολίες – ψυχική υγεία) στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Παράλληλα υλοποιεί δύο εκπαιδευτικά προγράμματα «Poetry in Motion» (Ποίηση εν κινήσει) και « Philosophy For Children/ P4C» (Φιλοσοφία για παιδιά).
«Τα παιδιά, αν δεν έχουν προσλαμβάνουσες παραστάσεις από το σπίτι ή το σχολείο, είναι δύσκολο να αγαπήσουν το διάβασμα, τη μελέτη και άρα τη γνώση» δήλωνε σε συνέντευξή της στο larissanet.gr η Λαρισαία φιλόλογος Βασιλική Μάνδαλου. Αυτή η αγάπη δεν έχει τόπο, δεν έχει σύνορα. Αν και διαμένει στη Σίφνο, όπου και διδάσκει, ταξιδεύει στην Αγγλία και σε όλο τον κόσμο για να διδάξει σε παιδιά και ενήλικες ελληνική φιλοσοφία και ψυχολογία.
H Βασιλική Μάνδαλου μίλησε στο prosopa.net για τους σταθμούς της ζωής της και την ψυχή που βάζει στη διδασκαλία της: «Σταθμοί στη ζωή μου, μονοπάτια μάλλον κι έπειτα στάσεις για ανάπαυση, ενδοσκαφή και ενδυνάμωση ή και αλλαγή πλεύσης. Δεν κατεβαίνουμε σε κάθε στάση, δεν γίνεται ενσυναίσθηση η κάθε συνθήκη της ζωής μας. (Αν και πιστεύω ότι ίσως θα ’πρεπε.) Τι είναι «σταθμός»; Μπορεί να διαιρεθεί η ζωή μας σε ράγες που σε σημεία συγκλίνουν, αλλά το μεγαλύτερο διάστημα αποκλίνουν; Επηρεάζει το συναίσθημα την εργασία μας; Κι αν ναι, αυτό δεν αποτελεί καθημερινό θαύμα;
Όταν παράγεις έργο κι όχι πάρεργο, αγγαρεία ή υποτακτική παραχώρηση, τότε βάζεις ψυχή σε ό,τι κάνεις. Και επειδή η ψυχή ξέρει να «αγαντάρει», αυτά που σε σημαδεύουν λίγα, έντονα και καταλυτικά. Η οικογένειά μου μ’ έμαθε την τέχνη του βιβλίου. Το πρώτο πανελλήνιο βραβείο ποίησης σε ηλικία 15 ετών έγινε αίσιος οιωνός να ασχοληθώ βαθύτερα με την ελληνική γλώσσα, τη φιλοσοφία και την ποίηση. Και μετά και με τη συγγραφική αυτοέκφραση και παρατήρηση μέσα από τα βιβλία μου, άρθρα, βιβλιοπαρουσιάσεις, κριτικές βιβλίων.
Διδάσκω… Είμαι διαρκώς με μαθητές όλων των ηλικιών, βαθμίδων και εθνικοτήτων. Βρίσκομαι λόγω της φύσης της εργασίας μου σε απίστευτα σημεία, στα δικά μου διάσελλα. Δε θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου έξω απ’ αυτό το επάγγελμα. Διδάσκω και σε άτομα με αυτισμό. Κι αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα «σχολεία» για μένα. Τότε έρχονται στιγμές που διαισθάνεσαι τη δική σου ασημαντότητα, όταν έρχεσαι απέναντι από το μυαλό και τον πολύχρωμο κόσμο αυτών των ατόμων.
Ανέφερα τα ταξίδια λόγω της ιδιότητάς μου. Να απλώνεσαι και να ανοίγεσαι και να τολμάς να ξεπληρώνεις τον όρκο της ημέρας της ορκομωσίας σου στο ιερό των Μουσών και της ένδω χάριτος. Ένα από τα ταξίδια, που ποτέ δε θα βαρεθώ να κάνω, είναι ο δρόμος που οδηγεί στις τσίγκινες σχολικές αίθουσες της Ινδίας. Εκεί που οι πατούσες σου και οι πατημασιές σου έχουν την ηχώ του Ταγκόρ και της Μαχτμπαράτα. Πηγαίνεις νομίζοντας πως θα βρεις ανθρώπους διψασμένους για τα «φώτα» σου και το «διαφωτισμό» σου και τελικά ανακαλύπτεις πως ο άνυδρος και ημίτυφλος είσαι εσύ ο ίδιος. Γκρεμίζεται ο κάθε είδους εγωισμός και για άλλη μια φορά μαθαίνεις να …μαθαίνεις! Κι έτσι έρχεται και μπαίνει η συνείδηση σε λειτουργία, το μαζί ζει και εσύ προσφέρεις, προσφέρεσαι και πολλαπλασιάζεσαι. Υπάρχεις.
Ο πιο πρόσφατος σταθμός μου, πρόκληση και στοίχημα είναι η διδακτική μου ζωή στη Σίφνο. Το ανυπόταχτο του ορίζοντα της θάλασσας, η άγρια ομορφιά του νησιού το χειμώνα, ο χαρακτήρας και η ποιότητα των ντόπιων, που κυριολεκτικά με αγκάλιασαν, σε συνδυασμό με την περιπετειώδη ιδιοσυγκρασία μου, με οδήγησαν μετά από πολλά χρόνια ξανά καταμεσίς στον κόρφο του Αιγαίου. Τα νησιά δεν είναι τόποι και τοπία. Τα νησιά είναι άνθρωποι με μάτια και χέρια και δάκρυα. Αν ως εκπαιδευτικός είσαι ερωτευμένος με αυτό που κάνεις, σημαίνει ότι αγαπάς αναπόφευκτα και τον άνθρωπο. Τον τόπο τον ομορφαίνουν οι άνθρωποι. Και τα νησιά τα αγαπάς ΚΑΙ το χειμώνα. Και τη θάλασσα την αγαπάς και στη φουρτούνα της… ίσως μάλιστα πιότερο στη φουρτούνα της… Κι αν θέλαμε να μιλήσουμε και λιγάκι αλληγορικά, είναι που στη φουρτούνα σε έχει περισσότερο ανάγκη η θάλασσα του ανθρώπου που σου εμπιστεύθηκε τη μόρφωσή του για να την ημερέψεις. Και είναι η ελευθερία που σου χαρίζει η φουρτουνιασμένη θάλασσα που βάφει το ατσάλι της ψυχής σου. Κι έτσι συνεχίζεις… μέχρι τον επόμενο σημαδιακό σου προσωπικό “σταθμό”».