Φωτ. Δημήτρης Καστανάρας
Το ημερολόγιο έδειχνε την 27η ημέρα του Αυγούστου του 2022. Το καλοκαίρι σιγά-σιγά αποχαιρετούσε και στη Λάρισα εκείνη την ημέρα η πόλη ζούσε σε ρυθμούς Παγκοσμίου πρωταθλήματος.
Η Εθνική Κορασίδων στο πόλο γυναικών έπαιζε στον μεγάλο τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου κόντρα στη μεγάλη σχολή των Μαγυάρων (Ουγγαρία) και στις κερκίδες οι Λαρισαίοι (που αγκάλιασαν το τουρνουά) προσπαθούσαν να ωθήσουν τα νεαρά κορίτσια να φτάσουν στη νίκη και στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου. Δυστυχώς όμως η πολυπόθητη νίκη δεν ήρθε…
Οι «γαλανόλευκες» κοπέλες όμως κέρδισαν το ασημένιο μετάλλιο, το χρυσό στις καρδιές μας και φυσικά ένα μεγάλο εφόδιο για να συνεχίσουν την προσπάθειά τους.
Ανάμεσά τους και μία Λαρισαία, η Θεοφανεία Γαλανοπούλου που ελάχιστες ημέρες πριν τα 16α γενέθλια της (έχει γεννηθεί στις 11 Σεπτεμβρίου 2006) ένιωσε μία πρώτη δικαίωση για τους κόπους της, που ξεκίνησαν από 3 ετών όταν είχε και την πρώτη της επαφή με το υγρό στοιχείο.
Ως άλλος «Spiderman» που είναι και ο ήρωάς της κατάφερε να… τυλίξει το ασημένιο μετάλλιο, μαζί με τις συμπαίκτριές της και να το φορέσει στο στήθος της, γεμίζοντας με υπερηφάνεια για το κατόρθωμά της, αλλά και αισιοδοξία για τη συνέχεια.
Συναίσθημα έντονα για μία κοπέλα 16 ετών που ξεκίνησε να κολυμπάει από την ηλικία των 3 ετών αρχικά στον Ναυτικό Όμιλο Λάρισας, προερχόμενη από μία οικογένεια που αγαπά το υγρό στοιχείο αφού ο πατέρας της, Κώστας, είναι νυν προπονητής πόλο. Στη συνέχεια και σε ηλικία 10 ετών ασχολήθηκε με την κολύμβηση στην ομάδα της Ναυταθλητικής Ένωσης Λάρισας όπου έκανα και τα πρώτα μου βήματα στην υδατοσφαίριση λαμβάνοντας μέρος με τις μικτές ομάδες πόλο σε όλα τα τουρνουά υδατοσφαίρισης.
Έχει φορέσει τις φανέλες του Άρη Θεσσαλονίκης το 2009, στη συνέχεια το 2020 του Εθνικού Πειραιά καταλαμβάνοντας τη 3η θέση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κορασίδων και από το 2021 ανήκει εκ νέου στον Ναυτικό Όμιλο Λάρισας με τον οποίο συμμετέχει στο πρωτάθλημα της Α1 εθνικής γυναικών. Πορεία αν μη τι άλλο αξιοζήλευτη για ένα κορίτσι μόλις 16 ετών, που προσπαθεί παράλληλα να συνδυάσει τις έντονες προπονήσεις με τα μαθήματά της.
Μαθήτρια της Β’ Λυκείου αναζητά τον συνδυασμό προπονήσεων και μαθημάτων, αφού και στην εκπαίδευση έχει θέσει υψηλούς τόνους θέλοντας να πετύχει την εισαγωγή της στην Ιατρική Σχολή, που σημαίνει πολύ διάβασμα…
«Να ζω τη στιγμή και κάθε εμπειρία» είναι το motto της ζωής της και αυτό προσπαθεί να πράξει νιώθοντας ακόμη και τώρα λίγο… παράξενα με το ασημένιο μετάλλιο, παραμένοντας όμως απόλυτα προσγειωμένη γνωρίζοντας ότι στον αθλητισμό η διάρκεια είναι αυτή που κάνει τη διαφορά.
Δεν σταματά όμως εδώ… Έχοντας «συμφιλιωθεί» με τις δύσκολες επιλογές της θέλει να επιτύχει την καθιέρωσή της και στην Εθνική Ομάδα, και μέσω αυτής να συμμετέχει σε μεγάλα τουρνουά, όπως το Πανευρωπαϊκό ή και οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Στόχοι υψηλοί που δεν κάμπτουν όμως τη Θεοφανεία, που έχει τον χαρακτήρα αλλά και τη θέληση για να μπορέσει να φτάσει εκεί που η ίδια επιθυμεί…